Chillagoe
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
23 November 2014 | Australië, Atherton
23 november 2014 - Cairns, The Reef Backpackers
Omdat het de laatste avond is dat we in het hostel verbijven voor we de outback in gaan, gaan we met z’n vieren uit eten bij P.J.’s. Bob en Romee vertellen ons die avond dat er sinds er twee jongens in het hostel verblijven, twee credit cards gestolen zijn. Natuurlijk is het niet zeker dat zij het gedaan hebben, maar ze zijn verdachte nummer 1 omdat het overduidelijk drugsverslaafden zijn.
Wanneer we terug komen in het hostel willen we eigenlijk een spelletje gaan spelen samen, maar dat plan valt in het water. De credit card van Marion, een Frans meisje, is namelijk ook gestolen. Omdat de jongens die verdacht zijn vandaag met tassen vol nieuwe kleding en spullen terug in het hostel kwamen, en er van haar credit card 800 dollar is afgeschreven, maken ze zichzelf nog verdachter. Ze zijn zelfs zo dom dat ze een zwembroek (die overduidelijk veel te groot voor de jongens is) aan een andere gast in het hostel proberen te verkopen.
Zodra de jongens even de deur uit zijn gaan Dion en Romee de kamer van de drugshoofden in om naar bewijs te zoeken, en ze vinden een aantal bonnetjes. Wat bljikt? De bonnetjes komen overeen met de bedragen die van de rekening van Marion zijn afgeschreven. Het bewijs is nu wel erg overduidelijk. Bob en Romee besluiten om de jongens uit het hostel te zetten, nadat er aangifte tegen ze is gedaan. De politie kan pas morgen iets doen omdat er meer bewijs bij de bank verzameld moet worden, maar gepakt worden ze sowieso.
Omdat de jongens helemaal onder de drugs zitten trommelen we een hele groep grote kerels bij elkaar om ze er uit te gooien, want je weet maar nooit hoe ze reageren. Gelukkig verloopt het allemaal rustig, ze weten zelf ook wel dat ze er gloeiend bij zijn. Eerst spelen ze de onschuld zelve, maar als dat niet werkt begint één van hen te dreigen dat hij zijn broer gaat bellen. Tuurlijk jongen, moet je doen. Dag hoor.
24 november 2014 - Irvinebank
Daar gaan we dan, op naar de wildernis! De hele auto zit vol, we passen er zelf nog amper bij, maar we hebben genoeg spullen, eten en drinken om een week te overleven in the middle of nowhere.
Eerst rijden we naar Kuranda, een hippie dorpje in de jungle. We zijn daar al een keer eerder geweest met Bob en Romee, maar toen waren de marktjes dicht. En over de markt struinen is vrijwel het enige wat er te doen is daar. Dit keer is het gelukkig wel open, en we praten met een man van de Kangaroo shop over farmwork. Hij kent nog wel iemand die misschien een baan voor ons heeft en we krijgen het nummer van een boer in de buurt van Kuranda.
Daarna lopen we door naar een restaurantje. Heel leuk, met een terras midden tussen de bomen waar een soort leguaan onder de tafels door loopt. En wat staat er op het menu? Crocodile Curry! Dus we bestellen voor de lunch lekker een bordje krokodil. Het smaakt inderdaad, zoals iedereen zegt, een beetje naar kip, maar dan wat zachter. Kunnen we dat ook weer van onze bucketlist afstrepen.
Vlak voordat we wegrijden bellen we de boer van wie we het nummer net gekregen hebben. We krijgen als antwoord dat er geen werk is, maar dat we vooral even langs moeten rijden om het toch te proberen. We komen er hoe dan ook langs als we verder rijden, maar we vinden het handiger om er aan het eind van onze week Outback even heen te gaan. We kunnen nu toch nog niet beginnen met werken. Hoe verder we landinwaarts rijden, hoe minder bomen en jungle we zien. Het wordt steeds droger en minder bebost. Na een paar uur is de weg onverhard en word het rijden moeilijker. We komen langs een dorpje waar we even snel een stop maken. Vanaf het dorpje is het volgens de navigatie nog twintig kilometer, en op de overharde weg doen we daar bijna een uur over. Midden op de weg lopen koeien en paarden, en we zien zelfs een kangaroo langs de weg hoppen. Wauw. Eenmaal op de plek van bestemming blijkt dat helemaal de plek van bestemming niet te zijn.. Shit. En ook blijkt dat de benzine meter kapot is gegaan, want die staat al een paar uur op de zelfde stand.. Shit.
Als we het adres opnieuw opzoeken blijkt het in het dorpje te zijn waar we net onze stop hadden gemaakt. Lekker dan, kunnen we twintig kilometer terugrijden op een overharde weg, zonder dat we weten of we nog genoeg benzine hebben. Op hoop van zegen dan maar.
Gelukkig bereiken we de plaats van bestemming, en de camping blijkt een veldje aan een meer in een dorp dat bestaat uit drie mensen en een halve paardenkop. Ook hier lopen de paarden gewoon midden over straat. De weinige inwoners die we spreken zijn allemaal wel erg aardig en behulpzaam. Het enige minpuntje is dat de benzine pomp hier gesloten is, en de eerstvolgende dertig kilometer verderop is. Dat proberen we overmorgen dan maar te bereiken met de auto, nu eerst een dagje hier de omgeving verkennen en ontstressen in de natuur.
Als de tent eenmaal staat en we bezig zijn met koken is het al aan het schemeren. Ik kan honderd meter van de tent af nog net een kangoeroe het veldje over zien hoppen. Slapen tussen de kangoeroes, het is me wat.
26 november 2014 - Irvinebank & Lake Tinaroo
Wat een dag. We worden erg vroeg wakker omdat je in een tent nou eenmaal niet zo goed uit kan slapen, en omdat het vies klam is besluiten we maar vast op te staan. Met onze slaaphoofden doen we de afwas van de avond ervoor, en nadat we alles netjes terug in de auto hebben gelegd gooit Dion de deur dicht. Terwijl de sleutel nog in de auto ligt, en alle deuren nu dus op slot zijn..
Daar staan we dan, in een dorpje waar geen telefoon bereik is, in onze pyjama want alle kleren liggen nog in de auto. De enige optie die we hebben is een raam ingooien, maar dat is geen goed idee want het is duur om zo’n raam te laten vervangen. We lopen een straat van het dorp in, waar we eerder een bordje hebben zien staan die aangaf dat daar een politie bureau zou zitten. We hopen dat we vanaf daar een soort wegenwacht kunnen bellen. Al snel blijkt dat er helemaal geen politiebureau is, maar gelukkig zit er een ouder echtpaar met hun dochter en kleindochter op de veranda naast hun huis. We vragen hen of ze enig idee hebben wie er iets voor ons kan betekenen. Terwijl de vrouw van het stel iemand belt, neemt de man (die in een rolstoel zit) ons mee naar binnen. Het huis heeft de raarste inrichting die ik ooit heb gezien. Midden in de ruimte staat een opgeknapte oude auto, en overal in vitrinekasten staan kleine model autootjes en vliegtuigen. De man blijkt de meeste zelf gemaakt te hebben van papier, echt heel knap. ‘just to keep my hands busy,’ verklaart hij. Zijn vrouw heeft ondertussen iemand gebeld die Peter heet.
We gaan terug naar de auto en niet lang daarna rijd er een Pick-up truck het terrein op. Twee mannen stappen uit, ze blijken van de Fire Brigade te zijn. Met verschillende autosleutels en een stuk ijzerdraad proberen de mannen de auto open te maken, maar helaas. Iedereen mag dan nog zo behulpzaam zijn, de deur wil niet open.
Het meest geluk hebben we met de enige andere persoon op de camping, een vrouw van in de dertig die met haar auto en tent rondreist en op die manier leeft. Haar zus woont hier in het dorp, en zij is getrouwd met een man die vroeger autodief is geweest. Na een paar uur wachten komt Nick, zo heet de man, met twee stukken gereedschap en een stuk ijzerdraad, en binnen twee minuten heeft hij de deur open. Erg indrukwekkend. Lang leve autodieven!
Een stuk later dan gepland (maar beter laat dan nooit) rijden we terug naar Atherton, waar we de auto weer vol kunnen tanken. Op wonderbaarlijke wijze doet de benzinemeter het weer en we halen het dorp met gemak. Het is te laat om nog door te rijden naar Chillagoe, onze eigenlijke bestemming in de outback, dus we besluiten om hier in de buurt een camping te zoeken. Die vinden we aan Lake Tinaroo. Wat een luxe! Een zwembad, een schone bbq plaats met waterkoker en broodrooster, ruime douches en een meer waar je in kan zwemmen. Jammer dat we maar een nachtje blijven.
27 & 28 november 2014 - Chillagoe
De weg naar Chillagoe toe is al een heel avontuur. De weg is (op een paar stukjes na) onverhard, en we slippen twee keer de bocht door (hartverzakking!). Overal op en langs de weg lopen wilde paarden en koeien, en de hitte is bijna niet te houden. Het is nog steeds te begroeid om het echt woestijn te kunnen noemen, maar alles is zo dor en droog dat het er wat mij betreft niet veel van scheelt. Later horen we dat het hier al ruim twee jaar niet geregend heeft. De uitzichten die je vanaf de weg ziet zijn wel prachtig. Zo uitgestrekt. Terwijl we drie uur rijden, komen we in totaal hoogstens tien andere auto’s tegen.
In Chillagoe vinden we een leuke camping waar we de rest van de middag doorbrengen, het is te heet om nog wat nuttigs te gaan doen. We boeken wel voor de vogende dag vast een tour door een grot, want dat is in dit dorp een van de touristische attracties.
Overal in Chillagoe (en dus ook op de camping) springen kleine kangaroes rond. ‘s Avonds komen helaas de wat minder fijne dieren naar buiten, zoals mega padden (gadver gadverdamme) en heel veel muggen.
Het ontbijt is dan weer wel grappig, want er lopen zo’n dertig kalkoenen op de camping, en twee baby roofvogels komen om brood schooien.
Het eerste wat we gaan bekijken in Chillagoe is de Balancing Rock. Die staat een stukje buiten het dorp. Het is maar 200 meter lopen vanaf de auto, maar door de hitte en de droogte, in combinatie met de klim omhoog is het nog best vermoeiend om er te komen. Ik moet echt wat aan mijn conditie gaan doen. De rotsen zien er heel bijzonder uit, een langwerpige steen die balanceert op een andere steen, alsof het ieder moment om kan vallen. Maar het staat al eeuwen zo, dus dat zal wel niet gauw gebeuren. Ook het uitzicht is adembenemend.
Hierna is het tijd voor onze tour door een van de vele grotten in Chillagoe, de Donna cave. Deze grot heeft zijn naam te danken aan een steen in de vorm van het silhouet van Maria. Als je vanaf een ander punt kijkt lijkt het net een baby, gewikkeld in doeken. Heel bijzonder!
Eén van de eerste dingen die me in de grot opvallen is een grote spin. Deze is ongeveer zo groot als de palm van een hand, maar dat schijnt nog niks te zijn. Ze kunnen wel zo groot worden als het bord waar je ‘s avonds je eten op legt. Mijn spinnenangst begint hier wel een beetje te verdwijnen, want ze zitten hier overal. Ik controleer nog wel altijd heel paranoïde de wc bril, maar tot nu toe ben ik nog niet vermoord door een spin, dus so far so good.
Verder zitten er in de grot slangen, vleermuizen, kakkerlakken en padden, maar die blijven allemaal voor ons verborgen. De tour door de grot duurt een uur, en dan moeten we veel te snel de heerlijke koelte alweer verlaten. Omdat er verder niet veel te beleven valt in Chillagoe gaan we terug naar Irvinebank, omdat die camping daar zo fijn was. En dan is het zo ver.. de eerste keer dat ik ga rijden in Australië. Het is even wennen om links te rijden, en al helemaal op de onverharde wegen. Eén van de eerste dingen die ik doe is bijna een kangoeroe aanrijden (geen grapje), maar daarna gaat het prima, en zonder ongelukken komen we terug in het fijne dorpje.
29 november 2014 - Irvinebank
Heel raar, maar Irvinebank voelt hartstikke vertrouwd. De mensen hier zijn erg aardig, en onze hippie buurvrouw, die een kind blijkt te hebben die in de weekends bij haar in de tent woont, is ook heel gezellig. We worden uitgenodigd voor een kop warme chocolademelk en een cupcakeje in het plaatselijke koffiehuis, en ook bij een random vrouw die langsloopt zijn we van harte welkom. De bewoners van dit vergeten stadje zijn natuurlijk allang blij dat er een keer vreemde mensen zijn.
Het is hier zo vredig. In het dorpje hier lopen de koeien en paarden uit de wildernis gewoon over straat, op zoek naar een beetje schaduw. De paarden waren in het begin wat schuw, maar ondertussen zijn ze ook al gewend aan ons en staan ze een paar meter van de tent af te grazen. We kijken ‘s avonds zonsondergang bij het meer en we besluiten om nog een extra dag te blijven, gewoon omdat het kan. Bijzonder hoe je kan genieten op een plek die zo eenvoudig is.
Omdat het de laatste avond is dat we in het hostel verbijven voor we de outback in gaan, gaan we met z’n vieren uit eten bij P.J.’s. Bob en Romee vertellen ons die avond dat er sinds er twee jongens in het hostel verblijven, twee credit cards gestolen zijn. Natuurlijk is het niet zeker dat zij het gedaan hebben, maar ze zijn verdachte nummer 1 omdat het overduidelijk drugsverslaafden zijn.
Wanneer we terug komen in het hostel willen we eigenlijk een spelletje gaan spelen samen, maar dat plan valt in het water. De credit card van Marion, een Frans meisje, is namelijk ook gestolen. Omdat de jongens die verdacht zijn vandaag met tassen vol nieuwe kleding en spullen terug in het hostel kwamen, en er van haar credit card 800 dollar is afgeschreven, maken ze zichzelf nog verdachter. Ze zijn zelfs zo dom dat ze een zwembroek (die overduidelijk veel te groot voor de jongens is) aan een andere gast in het hostel proberen te verkopen.
Zodra de jongens even de deur uit zijn gaan Dion en Romee de kamer van de drugshoofden in om naar bewijs te zoeken, en ze vinden een aantal bonnetjes. Wat bljikt? De bonnetjes komen overeen met de bedragen die van de rekening van Marion zijn afgeschreven. Het bewijs is nu wel erg overduidelijk. Bob en Romee besluiten om de jongens uit het hostel te zetten, nadat er aangifte tegen ze is gedaan. De politie kan pas morgen iets doen omdat er meer bewijs bij de bank verzameld moet worden, maar gepakt worden ze sowieso.
Omdat de jongens helemaal onder de drugs zitten trommelen we een hele groep grote kerels bij elkaar om ze er uit te gooien, want je weet maar nooit hoe ze reageren. Gelukkig verloopt het allemaal rustig, ze weten zelf ook wel dat ze er gloeiend bij zijn. Eerst spelen ze de onschuld zelve, maar als dat niet werkt begint één van hen te dreigen dat hij zijn broer gaat bellen. Tuurlijk jongen, moet je doen. Dag hoor.
24 november 2014 - Irvinebank
Daar gaan we dan, op naar de wildernis! De hele auto zit vol, we passen er zelf nog amper bij, maar we hebben genoeg spullen, eten en drinken om een week te overleven in the middle of nowhere.
Eerst rijden we naar Kuranda, een hippie dorpje in de jungle. We zijn daar al een keer eerder geweest met Bob en Romee, maar toen waren de marktjes dicht. En over de markt struinen is vrijwel het enige wat er te doen is daar. Dit keer is het gelukkig wel open, en we praten met een man van de Kangaroo shop over farmwork. Hij kent nog wel iemand die misschien een baan voor ons heeft en we krijgen het nummer van een boer in de buurt van Kuranda.
Daarna lopen we door naar een restaurantje. Heel leuk, met een terras midden tussen de bomen waar een soort leguaan onder de tafels door loopt. En wat staat er op het menu? Crocodile Curry! Dus we bestellen voor de lunch lekker een bordje krokodil. Het smaakt inderdaad, zoals iedereen zegt, een beetje naar kip, maar dan wat zachter. Kunnen we dat ook weer van onze bucketlist afstrepen.
Vlak voordat we wegrijden bellen we de boer van wie we het nummer net gekregen hebben. We krijgen als antwoord dat er geen werk is, maar dat we vooral even langs moeten rijden om het toch te proberen. We komen er hoe dan ook langs als we verder rijden, maar we vinden het handiger om er aan het eind van onze week Outback even heen te gaan. We kunnen nu toch nog niet beginnen met werken. Hoe verder we landinwaarts rijden, hoe minder bomen en jungle we zien. Het wordt steeds droger en minder bebost. Na een paar uur is de weg onverhard en word het rijden moeilijker. We komen langs een dorpje waar we even snel een stop maken. Vanaf het dorpje is het volgens de navigatie nog twintig kilometer, en op de overharde weg doen we daar bijna een uur over. Midden op de weg lopen koeien en paarden, en we zien zelfs een kangaroo langs de weg hoppen. Wauw. Eenmaal op de plek van bestemming blijkt dat helemaal de plek van bestemming niet te zijn.. Shit. En ook blijkt dat de benzine meter kapot is gegaan, want die staat al een paar uur op de zelfde stand.. Shit.
Als we het adres opnieuw opzoeken blijkt het in het dorpje te zijn waar we net onze stop hadden gemaakt. Lekker dan, kunnen we twintig kilometer terugrijden op een overharde weg, zonder dat we weten of we nog genoeg benzine hebben. Op hoop van zegen dan maar.
Gelukkig bereiken we de plaats van bestemming, en de camping blijkt een veldje aan een meer in een dorp dat bestaat uit drie mensen en een halve paardenkop. Ook hier lopen de paarden gewoon midden over straat. De weinige inwoners die we spreken zijn allemaal wel erg aardig en behulpzaam. Het enige minpuntje is dat de benzine pomp hier gesloten is, en de eerstvolgende dertig kilometer verderop is. Dat proberen we overmorgen dan maar te bereiken met de auto, nu eerst een dagje hier de omgeving verkennen en ontstressen in de natuur.
Als de tent eenmaal staat en we bezig zijn met koken is het al aan het schemeren. Ik kan honderd meter van de tent af nog net een kangoeroe het veldje over zien hoppen. Slapen tussen de kangoeroes, het is me wat.
26 november 2014 - Irvinebank & Lake Tinaroo
Wat een dag. We worden erg vroeg wakker omdat je in een tent nou eenmaal niet zo goed uit kan slapen, en omdat het vies klam is besluiten we maar vast op te staan. Met onze slaaphoofden doen we de afwas van de avond ervoor, en nadat we alles netjes terug in de auto hebben gelegd gooit Dion de deur dicht. Terwijl de sleutel nog in de auto ligt, en alle deuren nu dus op slot zijn..
Daar staan we dan, in een dorpje waar geen telefoon bereik is, in onze pyjama want alle kleren liggen nog in de auto. De enige optie die we hebben is een raam ingooien, maar dat is geen goed idee want het is duur om zo’n raam te laten vervangen. We lopen een straat van het dorp in, waar we eerder een bordje hebben zien staan die aangaf dat daar een politie bureau zou zitten. We hopen dat we vanaf daar een soort wegenwacht kunnen bellen. Al snel blijkt dat er helemaal geen politiebureau is, maar gelukkig zit er een ouder echtpaar met hun dochter en kleindochter op de veranda naast hun huis. We vragen hen of ze enig idee hebben wie er iets voor ons kan betekenen. Terwijl de vrouw van het stel iemand belt, neemt de man (die in een rolstoel zit) ons mee naar binnen. Het huis heeft de raarste inrichting die ik ooit heb gezien. Midden in de ruimte staat een opgeknapte oude auto, en overal in vitrinekasten staan kleine model autootjes en vliegtuigen. De man blijkt de meeste zelf gemaakt te hebben van papier, echt heel knap. ‘just to keep my hands busy,’ verklaart hij. Zijn vrouw heeft ondertussen iemand gebeld die Peter heet.
We gaan terug naar de auto en niet lang daarna rijd er een Pick-up truck het terrein op. Twee mannen stappen uit, ze blijken van de Fire Brigade te zijn. Met verschillende autosleutels en een stuk ijzerdraad proberen de mannen de auto open te maken, maar helaas. Iedereen mag dan nog zo behulpzaam zijn, de deur wil niet open.
Het meest geluk hebben we met de enige andere persoon op de camping, een vrouw van in de dertig die met haar auto en tent rondreist en op die manier leeft. Haar zus woont hier in het dorp, en zij is getrouwd met een man die vroeger autodief is geweest. Na een paar uur wachten komt Nick, zo heet de man, met twee stukken gereedschap en een stuk ijzerdraad, en binnen twee minuten heeft hij de deur open. Erg indrukwekkend. Lang leve autodieven!
Een stuk later dan gepland (maar beter laat dan nooit) rijden we terug naar Atherton, waar we de auto weer vol kunnen tanken. Op wonderbaarlijke wijze doet de benzinemeter het weer en we halen het dorp met gemak. Het is te laat om nog door te rijden naar Chillagoe, onze eigenlijke bestemming in de outback, dus we besluiten om hier in de buurt een camping te zoeken. Die vinden we aan Lake Tinaroo. Wat een luxe! Een zwembad, een schone bbq plaats met waterkoker en broodrooster, ruime douches en een meer waar je in kan zwemmen. Jammer dat we maar een nachtje blijven.
27 & 28 november 2014 - Chillagoe
De weg naar Chillagoe toe is al een heel avontuur. De weg is (op een paar stukjes na) onverhard, en we slippen twee keer de bocht door (hartverzakking!). Overal op en langs de weg lopen wilde paarden en koeien, en de hitte is bijna niet te houden. Het is nog steeds te begroeid om het echt woestijn te kunnen noemen, maar alles is zo dor en droog dat het er wat mij betreft niet veel van scheelt. Later horen we dat het hier al ruim twee jaar niet geregend heeft. De uitzichten die je vanaf de weg ziet zijn wel prachtig. Zo uitgestrekt. Terwijl we drie uur rijden, komen we in totaal hoogstens tien andere auto’s tegen.
In Chillagoe vinden we een leuke camping waar we de rest van de middag doorbrengen, het is te heet om nog wat nuttigs te gaan doen. We boeken wel voor de vogende dag vast een tour door een grot, want dat is in dit dorp een van de touristische attracties.
Overal in Chillagoe (en dus ook op de camping) springen kleine kangaroes rond. ‘s Avonds komen helaas de wat minder fijne dieren naar buiten, zoals mega padden (gadver gadverdamme) en heel veel muggen.
Het ontbijt is dan weer wel grappig, want er lopen zo’n dertig kalkoenen op de camping, en twee baby roofvogels komen om brood schooien.
Het eerste wat we gaan bekijken in Chillagoe is de Balancing Rock. Die staat een stukje buiten het dorp. Het is maar 200 meter lopen vanaf de auto, maar door de hitte en de droogte, in combinatie met de klim omhoog is het nog best vermoeiend om er te komen. Ik moet echt wat aan mijn conditie gaan doen. De rotsen zien er heel bijzonder uit, een langwerpige steen die balanceert op een andere steen, alsof het ieder moment om kan vallen. Maar het staat al eeuwen zo, dus dat zal wel niet gauw gebeuren. Ook het uitzicht is adembenemend.
Hierna is het tijd voor onze tour door een van de vele grotten in Chillagoe, de Donna cave. Deze grot heeft zijn naam te danken aan een steen in de vorm van het silhouet van Maria. Als je vanaf een ander punt kijkt lijkt het net een baby, gewikkeld in doeken. Heel bijzonder!
Eén van de eerste dingen die me in de grot opvallen is een grote spin. Deze is ongeveer zo groot als de palm van een hand, maar dat schijnt nog niks te zijn. Ze kunnen wel zo groot worden als het bord waar je ‘s avonds je eten op legt. Mijn spinnenangst begint hier wel een beetje te verdwijnen, want ze zitten hier overal. Ik controleer nog wel altijd heel paranoïde de wc bril, maar tot nu toe ben ik nog niet vermoord door een spin, dus so far so good.
Verder zitten er in de grot slangen, vleermuizen, kakkerlakken en padden, maar die blijven allemaal voor ons verborgen. De tour door de grot duurt een uur, en dan moeten we veel te snel de heerlijke koelte alweer verlaten. Omdat er verder niet veel te beleven valt in Chillagoe gaan we terug naar Irvinebank, omdat die camping daar zo fijn was. En dan is het zo ver.. de eerste keer dat ik ga rijden in Australië. Het is even wennen om links te rijden, en al helemaal op de onverharde wegen. Eén van de eerste dingen die ik doe is bijna een kangoeroe aanrijden (geen grapje), maar daarna gaat het prima, en zonder ongelukken komen we terug in het fijne dorpje.
29 november 2014 - Irvinebank
Heel raar, maar Irvinebank voelt hartstikke vertrouwd. De mensen hier zijn erg aardig, en onze hippie buurvrouw, die een kind blijkt te hebben die in de weekends bij haar in de tent woont, is ook heel gezellig. We worden uitgenodigd voor een kop warme chocolademelk en een cupcakeje in het plaatselijke koffiehuis, en ook bij een random vrouw die langsloopt zijn we van harte welkom. De bewoners van dit vergeten stadje zijn natuurlijk allang blij dat er een keer vreemde mensen zijn.
Het is hier zo vredig. In het dorpje hier lopen de koeien en paarden uit de wildernis gewoon over straat, op zoek naar een beetje schaduw. De paarden waren in het begin wat schuw, maar ondertussen zijn ze ook al gewend aan ons en staan ze een paar meter van de tent af te grazen. We kijken ‘s avonds zonsondergang bij het meer en we besluiten om nog een extra dag te blijven, gewoon omdat het kan. Bijzonder hoe je kan genieten op een plek die zo eenvoudig is.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
