Bundy part 2

28 februari 2015 - Bundaberg, Workers&divers hostel

Na bijna twee maanden in Bundaberg is het tijd om verder te gaan. Het was een bijzondere tijd hier in Bundy, ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden. Het werk was zwaar (ik kan geen sweet potatoes en lemons meer zien) en dat is iets wat ik zeker niet zal missen. Maar de geweldige mensen die ik hier heb leren kennen, unit 9 (ons appartement in het hostel), de dagen aan het strand en de drankjes na het werk zal ik zeker wél missen. Het hostel is zelfs een beetje als een thuis gaan voelen na zo’n lange tijd. Hoe smerig de keuken en de badkamer vaak ook waren, en hoe irritant het af en toe ook was om een appartement met zeven jongens te delen (ze doen bijna nooit hun afwas en laten altijd de wc-bril omhoog), het was altijd fijn om na het werk lekker op de (niet zo comfortabele) bank te ploffen en onze vrije tijd te waarderen. Want als je zulk zwaar werk doet worden de vrije dagen zoveel meer waard. De drankjes en feestjes in het weekend, de weekenden aan het strand, de goedkope wijn gemixed met limonade, central (de enige club in heel Bundaberg), allemaal dingen waar ik met veel plezier naar terugkijk als ik aan Bundaberg denk.
Al met al was Bundahell veel minder hel dan ik had verwacht. Ik ben bijna op de helft van het aantal dagen farmwork dat ik moet doen voor mijn second year visa, ik heb leuke mensen leren kennen en ook nog een beetje geld verdiend. En ondanks dat Bundaberg een gat is waar over het algemeen niks te beleven valt, is het een onderdeel van mijn reis dat ik absoluut niet had willen missen.

Dingen die ik nooit meer zal vergeten:

- De boer en zijn vrouw op de sweet potato farm. Wát een mensen zeg. Onbeleefd is nog zacht uitgedrukt. Het was de normaalste zaak van de wereld om ons uit te schelden als zij vonden dat we niet hard genoeg werkte (en dat vonden ze eigenlijk altijd, hoe hard we ons best ook deden).
"Work harder, cause I have to pay you fucking cunts." Letterlijke quote.
En ook de snerpende stem van de boerin staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Iedere ochtend als ze de bijtende hond aan het zoeken was omdat die weer weggelopen was, kon je over de hele farm: "Captaaain! CAPTAAAAAIN!" horen. Ik heb meer dan eens de slappe lach gehad als we na het werk een imitatie van de boeren deden.
- De manager van het hostel, Ian. Ik heb nog nooit iemand zoals hij ontmoet. Geld komt bij hem altijd op de eerste plek, en als je hem netjes betaalde en in zijn trucjes trapte was hij je beste vriend. Maar dat kan van de ene op de andere dag omslaan. Je weet nooit waar je aan toe bent bij die man.
- De lemon farm. De supervisors waren zelfs nog lachwekkender dan de boeren op de potato farm. De meeste van hen waren Aziaten en spraken amper Engels, en hun uitspraak van sommige woorden was hilarisch (Don't bloesj de ploetsj! ofterwijl: Don't bruise the fruits). Je begrijpt dat we na een aantal weken daar werken ook erg goed werden in hen immiteren.
- Sasha. De jongen die van het balkon sprong. Dat gebeurde op mijn verjaardag en was echt een heel drama. Hij wilde het zwembad in springen, maar in plaats daarvan raakte hij de rand met zijn hoofd en pols. Zijn pols was gebroken en hij raakte bewusteloos, en na twee nachten in het ziekenhuis moest hij zijn vlucht naar huis boeken. Hij was namelijk niet verzekerd en een bezoekje aan het ziekenhuis is een duur grapje.
- Mon Repos. Dit is een strand waar zeeschildpadden hun eieren komen leggen. Dion heeft mij voor mijn verjaardag daar mee naar toe genomen en dat was zo bijzonder om te zien!
- Schnips, de hostel kat. De moeder zonder naam en Lilly (de vader) waren er al een tijdje voor ik er kwam, maar Schnips werd geboren een week nadat ik hier arriveerde. Zijn vier broertjes en zusjes hebben de eerste paar weken helaas niet overleefd, daarom zijn we allemaal extra voorzichtig met Schnips. Het is zo'n beetje de meest verwende kat die je ooit hebt gezien. Schnips, ik zal je missen!