The unpredictable life of a backpacker

6 mei 2015 - Cairns, Calypso Inn

Als ik wakker word en m'n telefoon check is het eerste wat ik zie een berichtje van Marieme: "Bel me, ik heb een baan voor ons gevonden in de sunshinecoast!" Het blijkt te gaan om een baan op een aardbeien boerderij, waar we kunnen wonen en werken. Eigenlijk had ik met mezelf afgesproken om geen farmwork meer te doen en niet meer terug naar het zuiden te reizen, maar dit klinkt als een perfecte kans. Ach, waarom de hel ook niet.

Na halsoverkop mijn backpack ingepakt te hebben en de vijftien minuten met mijn loodzware backpack (ik moet echt stoppen met kleding kopen) naar het hostel van Marieme te zijn gelopen moeten we een manier vinden om bij het campervan verhuur bedrijf te komen. Om zo goedkoop mogelijk op de plaats van bestemming aan te komen maken we gebruik van relocation (wat inhoud dat we 1 dollar per dag betalen om een van van de ene naar de andere plek te brengen, en benzine kosten worden vergoed. We moeten de van in Brisbane inleveren en daarna kunnen we met de trein naar de boerderij). Het is alleen te ver om te lopen en na een half uur op de bus gewacht te hebben zijn we het zat en besluiten we te liften. Kan ik dat ook weer van mijn bucketlist afstrepen.
De campervan is echt geweldig, er zit zelfs een keuken in. Nu hoeven we alleen nog maar 1700 km in twee dagen af te leggen!

8 mei 2015 - Chevallum, Sunshine Coast, Koogiedowns Strawberry Farm

Wat een rit. Gelukkig hebben Marieme en ik allebei ons rijbewijs en konden we om de zoveel uur afwisselen met rijden (ook al mocht ik dat eigenlijk niet omdat ik onder 21 jaar ben), we zijn allebei kapot na deze wilde en impulsieve roadtrip. We hebben gister een stop in Bundaberg gemaakt waar we gratis konden overnachten in ons oude hostel bij onze bundy family (wat de manager natuurlijk niet wist) en we kwamen precies op het goede moment aan om mee te gaan bowlen. Het was nog wel een heel avontuur om 's ochtends weer weg te sneaken omdat de buschauffeur van het hostel buiten zat. Na een paar angstige minuten achter een muurtje verscholen te hebben gezeten hebben we besloten om gewoon zonder om te kijken langs hem heen te rennen, en dit plan van aanpak werkte gelukkig.
En nu zijn we er (eindelijk eindelijk eindelijk). De farm ziet er op het eerste oog goed uit, en we worden naar Australische maatstaven goed ontvangen. Na alle vreselijke boeren in Bundaberg had ik niet verwacht dat er ook nog aardige farmers waren, maar ze bestaan dus toch. Het contract dat we moeten tekenen is wel even schrikken. Er zijn een heleboel regels en de ergste is nog wel dat we iedere dag voor vijf uur 's middags terug moeten zijn op de farm, anders worden we buiten gesloten. Hallooo, zelfs toen ik tien was mocht ik tot later buiten spelen. Maar goed, we doen het er maar mee. Het kost ons twee keer zo lang om het contract door te lezen dan eigenlijk nodig is, omdat grandma (dat is de boerin, maar niemand weet haar echte naam. Ze stelde zichzelf voor als grandma) maar blijft praten. En dat is best irritant want we hebben nog al haast. We moeten de campervan voor drie uur inleveren en dan moeten we ook nog zorgen dat we om vijf uur weer terug zijn op de farm. Nadat we voor mijn gevoel honderd keer onze handtekening gezet hebben onder alle regels en voorwaarden kunnen we eindelijk naar Brisbane.
We hebben vier en een half uur om er te komen, boodschappen te doen, de van in te leveren, het treinstation te zoeken en terug op de farm te komen. Het eerste gedeelte, tot aan het inleveren van de campervan, gaat redelijk soepel. Maar dan moeten we met onze boodschappen (en dat zijn er nogal veel, want de farm is in the middle of nowhere, dus we kunnen maar één keer per week boodschappen doen) een kwartier lopen naar de trein. Ik val zo onderhand om van vermoeidheid en ik ben ontzettend blij als we eindelijk in de trein zitten, maar dan blijkt dat we moeten overstappen van de trein op de bus omdat er niet genoeg mensen zo ver als wij naar de middle of nowhere moeten. Dus na onze 100 kg aan boodschappen meegezeuld te hebben van de trein naar de bus begint de volgende wilde rit. Letterlijk, want de buschauffeur rijd niet erg voorzichtig en de weg is op z'n zachtst gezegd nog al bochtig. De boodschappen liggen na een paar minuten door de hele bus verspreid en ook Marieme valt van haar stoel. Doordat ik zo moe ben moet ik zo hard lachen dat de tranen over mijn wangen rollen en ik kan de rest van de rit niet meer stoppen.
We arriveren vijf minuten na vijf op de farm, wat gelukkig niet zo'n big deal is omdat grandma in een goede bui is. Nu maar hopen dat we hier inderdaad wat dagen kunnen maken zodat we ons second year visa krijgen en wat geld kunnen sparen. Let the farmlife begin (again)!