Strawberrie prison & vrijheid in Brisbane

14 mei 2015 - Chevallum, Sunshine Coast, Koogiedowns Strawberry Farm

We wonen nu een aantal dagen op de boerderij en tot nu toe bevalt het prima. Het werk is niet super zwaar en Sharin en Niomi (de dochters van Grandma en Grandpa) zijn heel erg aardig. Zij zijn voor nu even de baas op de boerderij omdat de boer en boerin op vakantie zijn. Ze behandelen ons normaal en komen zelfs af en toe na het werk een kopje koffie met ons drinken. Dat is wel even wat anders dan in Bundaberg waar we om het minste of geringste uitgescholden werden!
De accomodatie is heel erg schoon en we zitten hier met een gezellige groep mensen. Het ziet er naar uit dat het dus helemaal geen slecht idee was om dat rare contract te tekenen. Daar stond onder anderen in dat we hier een maand moeten blijven anders krijgen we onze borg niet terug (en dat is 250 dollar). Daar waren we in het begin een beetje geschokt over maar tot nu toe lijkt het er op dat we het hier wel uit gaan houden.

25 mei 2015 - Chevallum, Sunshine Coast, Koogiedowns Strawberry Prison

Was ik er toch bijna van overtuigd dat er aardige Australische boeren bestonden.. Die gedachte is na de terugkomst van de Grandma en Grandpa hard de grond in geslagen. Een aantal dagen geleden waren we aan het werk en de dochters (Sharin en Niomi) zaten zoals gewoonlijk ons in de gaten te houden en aanwijzingen te geven. Alles ging rustig z'n gangetje totdat Grandpa kwam checken of het wel allemaal ging zoals hij het wilde. En dit was helaas niet het geval. Hij vond dat we niet hard en goed genoeg werkte, en hij begon als een gek tegen ons en Sharin en Niomi te schreeuwen. "That blond thing over there isn't working hard enough!' Ja.. Thing. Wij zijn dingen voor deze man, geen werknemers. Deze boer is zo mogelijk nog erger dan de boeren in Bundy, om het minste of geringste schreeuwt hij de longen uit zijn lijf.
Vandaag heeft hij wat mij betreft het toppunt bereikt (althans, ik hoop niet dat het erger wordt dan dit). Er waren drie mensen die de vijf-uur-thuis regel hadden overschreden en de boer kwam al schreeuwend onze keuken binnen lopen. De drie kregen de volle laag en de rest van ons probeerde zo min mogelijk aandacht op zich te vestigen. Iedereen, op een Frans meisje na. Zij had er in eerste instantie niks mee te maken maar begon zich ondanks dat in de ruzie te mengen en haar middelvinger naar de boer op te steken. De boer (ik noem hem nu 'de boer' in plaats van 'Grandpa' omdat ik hem die naam niet waardig vind) werd hier zo kwaad om dat hij haar op staande voet ontsloeg en opdroeg om de boerderij onmiddelijk te verlaten. Daar was zij het niet mee eens en na een heleboel geschreeuw over en weer escaleerde het helemaal. De boer spuugde het Franse meisje in haar gezicht, waarop zij hem tegen de deur van haar kamer aanduwde. Op het einde was het zo erg dat de boer de politie heeft gebeld zodat zij en haar drie vrienden van het terrein af zouden gaan.
Toen ze eenmaal vertrokken waren en alles weer rustig was zaten wij elkaar met open mond aan te staren. Was dit net echt gebeurt? Op dit moment voelt niemand zich echt op zijn gemak en vragen we ons af of we wel echt tot het einde van de maand willen blijven. Want hoe wij hier behandelt worden is belachelijk.

8 Juni 2015 - Brisbane, Backpackers Resort

Vandaag is dan eindelijk de dag dat ik vrijgelaten word. De maand zit er op en nu ik mijn second visa in de pocket heb is het tijd voor een nieuw avontuur. Ik vlieg over een paar dagen naar Darwin en omdat ik geen dag langer dan nodig op deze boerderij wil blijven ga ik nu mijn vrijheid in Brisbane vieren. Marieme, het Franse meisje met wie ik hier kwam, komt gezellig met me mee. We zijn trots op onszelf dat we de hele maand volgehouden hebben, want lang niet iedereen is zover gekomen. De boer heeft minstens 3000 dollar verdiend aan mensen die eerder weggingen en hun borg achter lieten. Ondanks het werk dat steeds zwaarder werd naarmate het seizoen vorderde en de vreselijke boer en boerin hebben we toch een gezellige tijd gehad met de mensen hier. Als ik terug denk aan de tijd hier zal ik me naast het werk ook de gezellige bbq en sushi (en goon) avonden herinneren. Met een brok in mijn keel neem ik afscheid van de meiden, en dan is het tijd voor een nieuw avontuur: Brisbane, Darwin, here I come!