Brisbane & Bundy 2.0
Door: Rachelle
Blijf op de hoogte en volg Rachelle
26 Maart 2015 | Australië, Brisbane
26 maart 2015 - Kelly's place, Brisbane
Ik ben niet de enige die weer terug wil naar Bundy. We noemen het ook wel "the Bundy curse", want de meeste mensen die er geweest zijn komen er een tweede keer terug. Zo ook Kelly, met wie ik de eerste keer dat ik er was goed bevriend ben geraakt. Ze woont nu in Brisbane maar ze vind het drie keer niks. Ze mist de gezelligheid en ook zij heeft weer geld nodig (welke backpacker eigenlijk niet?) en dus rijden we morgen samen in mijn kleine auto naar het oude vertrouwde workers&divers hostel. Het enige probleem is Kelly's bagage. Toen we eenmaal alles in de auto hadden gekregen vroeg ik me serieus af of we er zelf nog wel bij zouden passen. Ik heb heel netjes een backpack en een handtas, en Kelly heeft twee koffers, drie handtassen en ongeveer zes boodschappentassen met spullen die blijkbaar onmisbaar zijn. Hopen dat de auto het niet weer begeeft.
15 april 2015 - Bundaberg, Workers & Divers hostel
Het ziet er naar uit dat het met het geld verdienen hier niet helemaal gaat lukken. De vorige keer werkte ik op een sweet potato farm, en de dagen dat ik daar vrij had plukte ik citroenen op een adere boerderij. Nu is er geen plek op de sweet potato farm, en het citroenen seizoen is afgelopen. In plaats daarvan pluk ik nu mandarijnen, maar ik heb nog nooit zulk slecht betaald werk gedaan. Op een dag werk je algauw twaalf uur, en de laatste keer dat ik betaald kreeg was het wel $60,-! HIep hiep hoera. Daar wil ik dus niet meer werken.
Ongeveer een week geleden kreeg ik goed nieuws, ik mocht gaan werken in een packing shed. Die banen zijn goed betaald en je maakt veel uur, en het is gelukkig niet al te zwaar werk. Het enige vreemde was dat de manager, Ian, zei dat ik absoluut een uniform nodig had om daar te werken en dat ik daarvoor honderd dollar moest betalen. Dat vond ik een beetje vreemd en de eerste dag dat ik daar werkte bleek dat ook bullshit te zijn. Het was puur zakgeld voor Ian, die al stinkend rijk is (we betalen per persoon $240 per week aan de huur, en er is niet eens een schoonmaker. Het is misschien wel het goorste hostel waar ik heb gezeten in heel Australië, en dan durft die man ook nog eens honderd dollar te vragen voor iets wat totaal onnodig is. Je zout toch denken dat die man geld genoeg heeft). Toen ik hem confronteerde met het feit dat ik het uniform niet nodig had werd hij ontzettend kwaad en riep hij dat ik het uniform dan maar terug moest geven. Nu, een week later, blijkt dat hij mijn baan aan iemand anders heeft gegeven. Nu zou ik natuurlijk met hangende pootjes naar hem terug kunnen gaan en vragen of ik toch het uniform mag kopen. Na een dag werken zou ik dat er waarschijnlijk al uit hebben, maar het gaat om het principe. Ik denk dat het binnenkort tijd word om weer verder te reizen. Mijn dagen voor het tweede jaar zijn bijna compleet en zonder baan zit ik hier voor Jan met de korte achternaam.
Als ik het hier niet zo naar mijn zin zou hebben zou waarschijnlijk meteen vertrekken, maar eerlijk gezegd heb ik hier de tijd van mijn leven. Ik ben weer terug in Unit 9 en we zijn hier echt een grote Happy Bundy Family. De mensen die ik hier heb leren kennen zijn langzamerhand mijn vrienden geworden. Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik hier in Bundaberg de beste mensen heb ontmoet!
23 april 2015 - Bundaberg, workers & Divers hostel
Over een paar dagen is het dan zover.. Ik ga Bundy voor de tweede keer verlaten (en dit keer waarschijnlijk voorgoed)! Ik heb contact opgenomen met familie die hier in Australië woont, vier uur met de bus naar het noorden. Ja, je leest het goed, bus.. Want ik heb eindelijk de auto verkocht! De familie die daar woont is de zus van oma, haar zoon en zijn familie. Super fijn dat ik daar een tijdje kan komen logeren.
Vandaag is weer bewezen dat het een verstandige keuze is om uit Bundaberg te vertrekken. De mandarijnen boerderij waar ik eerder over vertelde gaat ons laatste loon niet betalen. Het verhaal is dat de tussenpersoon die ons normaal betaald er met het geld vandoor is. Bullshit als je het mij vraagt, maar wat doe je er aan? Als ik ooit de kans krijg die boerderij in de fik te steken, dan laat ik die in ieder geval niet schieten. Stelletje slavendrijvers. Maar ach, dat is nou eenmaal hoe boeren met backpackers omgaan.
Dit weekend word het laatste weekend in Bundy, dus dat betekend een groot feest met mijn bundy family. Wat ga ik iedereen missen!
Ik ben niet de enige die weer terug wil naar Bundy. We noemen het ook wel "the Bundy curse", want de meeste mensen die er geweest zijn komen er een tweede keer terug. Zo ook Kelly, met wie ik de eerste keer dat ik er was goed bevriend ben geraakt. Ze woont nu in Brisbane maar ze vind het drie keer niks. Ze mist de gezelligheid en ook zij heeft weer geld nodig (welke backpacker eigenlijk niet?) en dus rijden we morgen samen in mijn kleine auto naar het oude vertrouwde workers&divers hostel. Het enige probleem is Kelly's bagage. Toen we eenmaal alles in de auto hadden gekregen vroeg ik me serieus af of we er zelf nog wel bij zouden passen. Ik heb heel netjes een backpack en een handtas, en Kelly heeft twee koffers, drie handtassen en ongeveer zes boodschappentassen met spullen die blijkbaar onmisbaar zijn. Hopen dat de auto het niet weer begeeft.
15 april 2015 - Bundaberg, Workers & Divers hostel
Het ziet er naar uit dat het met het geld verdienen hier niet helemaal gaat lukken. De vorige keer werkte ik op een sweet potato farm, en de dagen dat ik daar vrij had plukte ik citroenen op een adere boerderij. Nu is er geen plek op de sweet potato farm, en het citroenen seizoen is afgelopen. In plaats daarvan pluk ik nu mandarijnen, maar ik heb nog nooit zulk slecht betaald werk gedaan. Op een dag werk je algauw twaalf uur, en de laatste keer dat ik betaald kreeg was het wel $60,-! HIep hiep hoera. Daar wil ik dus niet meer werken.
Ongeveer een week geleden kreeg ik goed nieuws, ik mocht gaan werken in een packing shed. Die banen zijn goed betaald en je maakt veel uur, en het is gelukkig niet al te zwaar werk. Het enige vreemde was dat de manager, Ian, zei dat ik absoluut een uniform nodig had om daar te werken en dat ik daarvoor honderd dollar moest betalen. Dat vond ik een beetje vreemd en de eerste dag dat ik daar werkte bleek dat ook bullshit te zijn. Het was puur zakgeld voor Ian, die al stinkend rijk is (we betalen per persoon $240 per week aan de huur, en er is niet eens een schoonmaker. Het is misschien wel het goorste hostel waar ik heb gezeten in heel Australië, en dan durft die man ook nog eens honderd dollar te vragen voor iets wat totaal onnodig is. Je zout toch denken dat die man geld genoeg heeft). Toen ik hem confronteerde met het feit dat ik het uniform niet nodig had werd hij ontzettend kwaad en riep hij dat ik het uniform dan maar terug moest geven. Nu, een week later, blijkt dat hij mijn baan aan iemand anders heeft gegeven. Nu zou ik natuurlijk met hangende pootjes naar hem terug kunnen gaan en vragen of ik toch het uniform mag kopen. Na een dag werken zou ik dat er waarschijnlijk al uit hebben, maar het gaat om het principe. Ik denk dat het binnenkort tijd word om weer verder te reizen. Mijn dagen voor het tweede jaar zijn bijna compleet en zonder baan zit ik hier voor Jan met de korte achternaam.
Als ik het hier niet zo naar mijn zin zou hebben zou waarschijnlijk meteen vertrekken, maar eerlijk gezegd heb ik hier de tijd van mijn leven. Ik ben weer terug in Unit 9 en we zijn hier echt een grote Happy Bundy Family. De mensen die ik hier heb leren kennen zijn langzamerhand mijn vrienden geworden. Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik hier in Bundaberg de beste mensen heb ontmoet!
23 april 2015 - Bundaberg, workers & Divers hostel
Over een paar dagen is het dan zover.. Ik ga Bundy voor de tweede keer verlaten (en dit keer waarschijnlijk voorgoed)! Ik heb contact opgenomen met familie die hier in Australië woont, vier uur met de bus naar het noorden. Ja, je leest het goed, bus.. Want ik heb eindelijk de auto verkocht! De familie die daar woont is de zus van oma, haar zoon en zijn familie. Super fijn dat ik daar een tijdje kan komen logeren.
Vandaag is weer bewezen dat het een verstandige keuze is om uit Bundaberg te vertrekken. De mandarijnen boerderij waar ik eerder over vertelde gaat ons laatste loon niet betalen. Het verhaal is dat de tussenpersoon die ons normaal betaald er met het geld vandoor is. Bullshit als je het mij vraagt, maar wat doe je er aan? Als ik ooit de kans krijg die boerderij in de fik te steken, dan laat ik die in ieder geval niet schieten. Stelletje slavendrijvers. Maar ach, dat is nou eenmaal hoe boeren met backpackers omgaan.
Dit weekend word het laatste weekend in Bundy, dus dat betekend een groot feest met mijn bundy family. Wat ga ik iedereen missen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
